Światło

Ten wpis dedykuję Czytelniczce Alicji, która pod ostatnim tekstem zostawiła taki komentarz:
„Saro czytam Twojego bloga, nie przestawaj pisać, proszę. Nie korzystam z Insta. Są jeszcze takie dinozaury”.
Tymczasem ja nie przestaję pisać. Moim płótnem jest głowa, wylewam tam miliony liter, których nie potrafię przelać nigdzie indziej.
Mój mąż ostatnio zauważył „jak to jest, że kiedy czytasz książki, to nie piszesz?”.
Nie wiem, ale naprawdę tak jest. Im więcej liter chłonę, tym mniej się ze mnie wysypuje. Ale są w moim krwiobiegu. Wszystkie te słowa i piękne zdania, które kiedyś mi się przydadzą, jeszcze wybrudzę nimi kartki.

Dziś przychodzę z taką myślą, która wydaje mi się z jednej strony skrajnym banałem. Z drugiej mam wrażenie, że wszystkie te opasłe mądre tomiszcza, które czytam, są właśnie o tym. A może to tylko ja, czując, że znalazłam sens, szukam potwierdzenia go w każdej czytanej książce?
Niech zatem wybrzmi ten banał. Otóż w nic bardziej nie wierzę, niż w proste życie oraz w to, że od nas zależy, ile w tym życiu będzie cudów i magii.
Daję słowo, że o tym jest przepiękne dzieło literatury „Raje utracone” Erica Emmanuela Schmitta.
Bo czy nie jest tak, że kiedy coś tracimy, nagle zdaje nam się to rajem?
Dlatego we wspomnieniach zawsze jest piękna pogoda, a ludzie, którzy odeszli, zdają się aniołami bez wad.
„Raje utracone” są dla mnie też o tym, że to zachłanność była naszym grzechem pierworodnym.

Jak niemal co dzień zabrałam dziś Ferę na spacer. Było naprawdę zimno. Zakopywałam twarz coraz głębiej w kolejnych warstwach szalika, brnęłam przez zaspy śniegu. Przede mną kilometrami rozlewały się pola. Szłam, słysząc swój oddech z każdą sekundą cięższy, zmęczony.
Na wysokości rzeki horyzont zamajaczył szpalerem drzew i nagle, zupełnie niespodziewanie niebo pękło. Rozpołowiło się, a z tej podniebnej szczeliny wylało się czerwone lepkie, dobre światło.
Stałam urzeczona, szukając po omacku telefonu gdzieś w połach płaszcza.
W tej sekundzie chciałam, żeby był ze mną jakiś człowiek, do podzielenia się tym obrazem. Ktoś, kto byłby echem słów „matko jak pięknie”. Zabrakło mi jeszcze jednej pary oczu do podziwiania.
Ale byłam sama, wetknięta niczym zapałka w hektary bezludnych pól, więc nagle zrozumiałam dziwaczny sens tej samotności. To wszystko było dla mnie. Tylko dla mnie.
Nieporadnie nagrałam kilka ujęć, które nijak się miały do rzeczywistości i ruszyłam dalej. W butach już czułam wilgoć. W oddali usłyszałam hałas, chwilę później po widnokręgu jak po diabelskim młynie w wesołym miasteczku, przejechał pociąg. Pomknął dalej, a ja usłyszałam chlupot wody.
Aż się wzdrygnęłam, kiedy z rzeki poderwał się ogromny żuraw.
Oniemiała patrzyłam, jak ociężale leci w kierunku czerwonego lepkiego światła, nadal sączącego się z rozerwanego nieba.
Wróciłam do domu, dźwigając w dziurawych butach litry roztopionego śniegu, a w duszy całe hektolitry szczęścia.
I wiecie, czemu dziś o tym piszę?
Bo mogłam po prostu przejść ten spacer z suchą myślą, że piździ.
Cuda są wokół nas. Musimy chcieć je zauważyć. To decyzja, jaką podejmujemy wiele razy dziennie.
Banał, wiem.
Ale z banałów utkane jest życie.

Banalne są nasze poranki, wstawanie do pracy i droga do niej. Banalne są powroty, banalne obowiązki domowe i rozmowy o brakujących tabletkach do zmywarki. Pranie, sprzątanie, zakupy. Banał, banał, banał.
Już prawie dwanaście lat temu napisałam, że moje szczęście jest między pralką a szafą.
Nic się nie zmieniło.
Bo ono właśnie tam jest i wierzcie mi, że i moje dni bywają tak chujowe, że znalezienie skarpet do pary, jest jak znalezienie sensu w życiu. A dłoń, która niepostrzeżenie poda ci papier toaletowy przez szparę w drzwiach, jest niczym woda znaleziona na pustyni.

Kiedy byłam dziś na spacerze, zrozumiałam, że mam supermoc.
Potrafię zobaczyć światło w każdej sytuacji.