A na moim ramieniu dusza cicho chlipie

Jest czternasty stycznia 2020 roku. Dzień ciepły i słoneczny, trawa zielona, zaraz trzeba będzie kosić.
Od rana szamoczę się z prokrastynacją. Powinnam pisać i czytać, więc sprzątam.
Zaczepiam znajomych na komunikatorach, sprawdzam, czy ktoś odpowiedział na mój komentarz, biegam do toalety, dostrzegam niechciane okruszki, postanawiam, że jutro będę lepiej zorganizowana, zastanawiam się nad wieczornym filmem, nad nominacjami do Oscara, chwilę rozmawiam w myślach z przyjaciółką, której tłumaczę naturę mojego konfliktu z Kimśtam, czuję ssanie w żołądku i ciśnienie w pęcherzu, sprawdzam, czy przyszedł esemes, nie wiem, kto miałby go wysłać i dlaczego, pisze do mnie już tylko Biedronka i czasem Mama, więc zjem kanapkę z miodem, ciekawe co u P., dalej sprzedają ten dom? Zabawne ktoś znowu napisał, że jest wstrząśnięty Jokerem, nie będę odpisywać, bo z zasady nie wchodzę w internetowe dyskusje, zresztą gusta są różne, przecież ja lubię Enrique Ingelsiasa, to znaczy może nie na co dzień, ale w samochodzie zawsze dobrze się do niego prowadzi, poza tym wszystko, co śpiewa, jest jakby umorusane słońcem, wesołe, tak tłumaczę w myślach mężowi, który jest lekko zażenowany moją słabością, przyszedł esemes, no faktycznie w Biedronce tańsze wędliny.

Kątem oka widzę, jak ludzie robią rzeczy wielkie. Ja z trudem rozsmarowałam masło na kanapce, bo było twarde.
Wbiłam sobie do głowy, że pierwszy tekst na blogu w nowym roku powinien być mocny.
Jaki pierwszy tekst takie wszystkie teksty i takie tam głupie myślenie.
Tymczasem tekst powinien być autentyczny.
Powiem to na głos. W styczniu zazwyczaj mi smutno. Nie rozpaczliwie i nawet nie widzialnie. To taki dyskretny smutek, którego zupełnie nie widać pod lekkim uśmiechem.
Nie jest to też smutek przyćmiewający wszystko inne. Dostrzegam kolor nieba nad dachem sąsiadów, kiedy słońce wsiąka w pola za wsią. Doceniam śmiech dzieci. Jestem wdzięczna za zdrowie.
Zaglądam do kalendarzy pokiereszowanych niezdarnymi notatkami. Plany na życie: „kupić wino w Lidlu, spakować nas na wyjazd, odebrać jajka od Ani, poprawić tekst, spacer z psem, odpisać Szymonowi, papier toaletowy!!”.
Niezrozumiałe po czasie hasła: „bałagan, izba handlowa Portugalii (?), glista psia, romanse rosyjskie, skrawki materiałów, zgaś to światło, bose stopy”.
Przypadkowe myśli i cytaty: „A na moim ramieniu dusza cicho chlipie, patrzę, jak zieleni się moja trawa, los poetów w rękach filologów jest ciężki, ryba była wypatroszona ze smaku”.
Jest też rysunek, wyryty dziecięcą dłonią, tak że w papierze są zagłębienia. Jest dom, są dzieci i rodzice, kot, motyl, chmury, a wszystko podpisane: „to ten cały obrazek. Kocham ćę mama, kocham ćę tata”.

W styczniu jestem dziwnym człowiekiem z wiersza Szymborskiej:
Dziwna planeta i dziwni na niej ci ludzie,
Ulegają czasowi, ale nie chcą go uznać.*

*Wisława Szymborska, Ludzie na moście