CHCIAŁAM WYGLĄDAĆ JAK SERENA VAN DER WOODSEN

Coś Wam powiem. Kiedy prosicie mnie, żebym napisała książkę, myślę – nie potrafię stworzyć tak dobrej historii. Przecież nawet czasem nie wiem, o czym ma być notka na bloga, a co dopiero książka!
I wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze?! Że życie zaraz podsuwa mi jakąś wyborną historię, której za chiny bym nie wymyśliła, a nawet jeśli, to nikt by nie uwierzył – powiedziałby „ależ wydumane!”
I wkurza mnie to życie, że tak łatwo przychodzi mu pisanie cudzych historii, a ja tu siedzę na kanapie i każdy pomysł do śmietnika.
Przed Wami anegdota świeża jak bułka w Lidlu i sami oceńcie, czy można wymyślić coś lepszego.

A więc w sobotę lecimy na Sycylię. Będziemy pływać tydzień na śnieżnobiałym jachcie jak jakieś rozpieszczone podlotki z Miami. Płyniemy bez dzieci, co upoważnia mnie do użycia słowa „pławić”. Będziemy się pławić. W bezczynności, wolności, upale, wodzie, niemusieniu, drinkach z palemką, dobrej muzyce, pysznym jedzeniu. Aż mi trochę wstyd jak nam będzie dobrze i kiedy znajomi pytają, co planujemy w wakacje, przełykam słowo „jacht”, bo nie wypada! No nie wypada, mówię: „jedziemy na jaekhmcht na Scycylię”. W najlepszym wypadku rozmówca udaje, że doskonale wie, czym jest „ jaekhmcht” i nie brnie w to dalej, w najgorszym – dopytuje i wtedy opada ze mnie ten obłok wstydu i muszę przyznać się, że tak – chodzi o jacht na Sycylii.
Byłabym też nieuczciwa, mówiąc, że nie szykuję się do tego wyjazdu. Skoro już będę na ekskluzywnym jachcie, to nie jak jakaś szara mysz pokładowa, ale Aleksis z Dynastii, w stylówach godnych dzieci z Upper East Side, lśniącym włosem, pięknym bikini, płaskim brzuchem, czerwonymi paznokciami, wielkim kapeluszu, który sobie najwyżej przyszyję do głowy, trudno, i może nawet sorry, w szpilkach. Tak planuję wziąć ze sobą szpilki, choćbym miała się w nich wypieprzyć na śliskim pokładzie od razu po zrobieniu porządnego lajkogennego zdjęcia na Instagram, które nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Przepraszam, jeśli ktoś czuje się rozczarowany i uważał mnie za osobę o nieco większych ambicjach, niestety mam w sobie ordynarnego próżniaka i zabieram go ze sobą na łódkę, bo na wsi nie ma co robić! Ostatni miesiąc więcej czasu spędziłam z łopatą i taczką niż z ludźmi, zatem należy mi się ta odrobina luksusu.
Byłam więc u kosmetyczki, manikiurzystki, fryzjerki, ćwiczyłam z Chodakowską i powiem tak – wyglądałam w życiu gorzej. To znaczy może nie popłynęłabym w rejs z Aniołkami z Victoria’s Secret, ale jestem w formie. Jak na matkę trójki dzieci z Polski to wstydu nie ma, o!
Tak wiem, czekacie na puentę tej historii, już zaraz nastąpi, i sami zobaczycie, że nikt by tego nie wymyślił, nawet Tarantino.
W ferworze przedwyjazdowych przygotowań robię pranie. Piorę wszystko, jak leci, koce, materace, kołdry, poduszki, jakbym wyjeżdżała na rok, ale ja tak mam.
Z braku miejsca na mokre pranie część pościeli powiesiłam na metalowej barierce przy schodach. Biegłam akurat na dół, kiedy uderzył mnie piękny lawendowy zapach. Zatrzymałam się, żeby się pochylić i powąchać pranie jeszcze mocniej, ale mój mózg coś źle wykalkulował i z całej siły przyjebałam nosem w barierkę. Życie mi się rozwarstwiło na poszczególne kadry, które zaczęły mi galopować przed oczami, oczy zaszły mi gęstymi łzami, a ból z nosa wdzierał mi się prosto do głowy. Usiadłam na schodach otępiała, a kiedy wir w mojej czaszce spowolnił, zaczęłam zastanawiać, czy to naprawdę się stało?
Zwlokłam się powoli do łazienki i przejrzałam w lustrze. Na nos wypływał powoli wielki złowrogi siniak.
– Ciekawe – pomyślałam – czy będę miała pod oczami takie krwiaki, jak mają ludzie po operacji plastycznej nosa? Na trzy dni przed wyjazdem na Sycylię, gdzie chciałam wyglądać jak Serena Van Der Woodsen.

kombinezon – Mango | kapelusz – h&m | sandały – CCC | torebka – Sempre Arte