WYGLĄDASZ WSPANIALE!

Jakiś czas temu zabrałam starszą córkę do miasta. To wyborna kompanka na takie wyprawy. Jest szczera i rozsądna, więc z jednej strony studzi mój zapał, kiedy mierzę niedorzeczną kieckę, odmładzającą mnie o trzy dekady, z drugiej zaś, jeśli mówi „super mamo wyglądasz”, to wiem, że super wyglądam i kropka.
Korzystam też łapczywie z tego, że wciąż chce chodzić ze mną za rękę i uwielbiam obserwować miny ludzi, kiedy wpadają wzrokiem na jej odlotowe stylówki.
Podziwiam ją skrycie i otwarcie, sama chciałbym mieć tyle odwagi, żeby tak rzucać się w oczy i zupełnie olewać, że od czasu do czasu ktoś spojrzy na mnie krzywo.
Podkradam jej tej szaloną odwagę, myśląc z dumą „oto moja odważna córka, sama ją urodziłam”.
Prawda jest taka, że to ja mogę od niej uczyć się nastawienia do świata, o który troszczy się, zwracając chuliganom uwagę, że butelek po piwie nie wrzucamy do wody i jednocześnie zupełnie jej nie interesuje, co świat o niej pomyśli.
Kiedyś mówiliśmy o niej „Zbynio”, teraz przezywamy ją „Billie Polish”.

Zatem przemierzałam z moją kolorową Billie Polish lubelskie ulice, kiedy na horyzoncie pojawiła się grupka nastolatek. Jedna z dziewcząt odłączyła się od grupy i zdecydowanym krokiem ruszyła w naszą stronę, uśmiechając się od ucha do ucha.
Byłam pewna, że to znajoma mojej córki z harcerstwa, więc zupełnie mnie nie zdziwiło, kiedy na ostatniej prostej radośnie podbiegła do Billie Polish i ją uścisnęła.
Zdziwiłam się, dopiero kiedy wypuszczając ją z objęć, powiedziała:
– Wyglądasz wspaniale, jesteś taka piękna! Dobrego dnia.
– Znasz ją? – zwróciłam się do córki zaskoczona.
– Nieee – odparła zmieszana, a na jej policzkach zakwitły rumieńce – ale wiesz mamo, my z koleżankami też tak robimy.
– Jak?!
– No, jeżeli jesteśmy na mieście, to mówimy obcym ludziom miłe rzeczy. Bo w sumie, dlaczego nie? I wiesz co, ludzie zawsze się cieszą.

Bo w sumie, dlaczego nie? – dźwięczało mi w głowie jeszcze przez kilka dni, kiedy obiecywałam sobie, że wezmę przykład z nastolatek.

W piątek spieszyłam się na metro w Warszawie. Poganiałam dzieci, kiedy na przejściu usłyszałam kobiecy głos:
– Przepraszam panią! – odwróciłam się, pewna, że ktoś szuka drogi, albo coś zgubiłam.
Zobaczyłam starszą już kobietę o wesołej twarzy i dziarskich ruchach.
– Przepraszam, że tak zaczepiam, ale musiałam pani powiedzieć, że fenomenalnie pani wygląda w tym kombinezonie, wprost oczu nie można oderwać! No rewelacja. Dobrego dnia!
– Doobrego dnia, dziękuję – wyjąkałam zaskoczona.
Kilka kroków później złapałam się mimowolnym uśmiechu.
Faktycznie, słowa kobiety bardzo mnie ucieszyły, kto wie, może nawet pokierowały moim dniem.

Więc dziś w obliczu tych wszystkich smutnych wieści ze świata, kiedy pytamy się, co realnie możemy zrobić, mówię Wam i sobie – uśmiechnąć się do obcego człowieka na ulicy, a kto ma więcej odwagi, powiedzieć coś miłego.

Ściskam Was!

sukienka – h&m | okulary Ray Ban | frotka – salon Syrena