SMUTEK

Przyszedł tak jak zawsze. Niechciany, nieproszony, namolny. Na jego przyjście ubrałam się dokładnie tak, jak tego nie lubi – czerwony sweter, pod kolor ust. Włączyłam nawet muzykę jakiej nie znosi, ale to nic nie pomogło. Zupełnie nie potrafię określić momentu jego przyjścia. Zobaczyłam go całkiem wyraźnie, kiedy już był. Próbowałam jeszcze przez chwilę zamaskować go makijażem, ale poślizgnął się na czarnej kredce do oczu i sturlał do zlewu dosłownie jedną, potwornie treściwą łzą.
– Dlaczego jesteś smutna? – zapytał M., kiedy odebrałam telefon.
– Nie jestem – zaprzeczyłam odruchowo.
– Przecież słyszę.
– Naprawdę nie wiem…
I naprawdę nie wiem, czemu tego ranka przyszedł do mnie Smutek, siarczysty jak mróz. Może począł się w kilkudniowym zmęczeniu i niewyspaniu? A może gdzieś zalęgł się w tych szarych nieznośnych obrazach? Beznadziejnie gołych drzewach i krze wyglądającej, na rzece Wiśle, jak pleśń albo wrzody.
– Kawy? – przerwał moje żałobne pląsy pan, sprzedający w pociągu napoje i przekąski.
– O tak, poproszę. Czarna bez cukru! – szepnęłam łakomie, wyjmując portfel – rozumiem, że można zapłacić kartą?
– Niestety, tylko gotóweczka – zastrzelił moje marzenie o kawie pan z Warsa.
Na tej żyznej bezkofeinowej glebie mój towarzysz Smutek urósł, jak rak na szyi Rusanowa. Przez moment wydawało mi się, że wszyscy współpasażerowie go widzą. Odwróciłam się do okna. Szarość gęstniała, rozlewając się po polach apatycznie. Opuszką małego palca dyskretnie zgarnęłam słoną kropelkę wody, która zakwitła w kąciku oka.
Kurwa, jak smutno.
Pogrążyłam się w bezkształtnych myślach, kiedy ponownie usłyszałam głos pana z Warsa:
– No i proszę, będzie pani miała tę kawkę! – oznajmił radośnie, podając mi gorący plastikowy kubas rozpuszczalnej drogocennej cieczy.
– Ale jak to? – jęknęłam.
– No tak to. Może Święty Mikołaj! – zaszczebiotał.
– Ale to od pana ta kawa? – dociekałam.
– Gdzie tam ode mnie proszę pani! Mnie nie stać, żeby kawę fundować pasażerom. Mówię pani, że Święty Mikołaj. Smacznego – rzucił na odchodne.
Rozejrzałam się po pociągu i coś mnie tknęło. Współpasażerka, której zaproponowałam, że jeśli chce, to może zająć moje miejsce obok swojego męża, bo mi aż tak nie zależy, żeby podróżować z jej mężem. Wypatrzyłam jej wzrok – już się do mnie uśmiechała.
– Dziękuję – szepnęłam i znowu odwróciłam się do okna.
Szarość gęstniała, rozlewając się po polach apatycznie, ale gdzieś tam kurwa musiał też kiełkować przecież maj.

płaszcz,spodnie – lumpeks
golf – h&m
botki – toshop