CZY W LISTOPADZIE MOŻNA CHODZIĆ BEZ RAJSTOP

To jeden z tych dni, kiedy guzik backspace na mojej klawiaturze pożarł niesamowitą ilość pierwszych zdań. Nie wiem, co jest z tym pierwszym zdaniem, że dopóki nie nabierze właściwego kształtu, to nie umiem nic wydusić z głowy i klawiatury.
Pewnie wracacie teraz do pierwszego zdania, żeby sprawdzić, czy zaiste jest ono tak fantastyczne, żeby zasługiwało na ten wstęp. Ale ono nie musi wcale być fantastyczne. Po prostu musi być tym właściwym zdaniem. Tylko tyle. I aż. Bo czasem rodzi się w bólach godzinami, podczas gdy reszta tekstu pisze się sama. Zupełnie jakby coś zaskoczyło i zaczęło swobodnie przewodzić litery.

Wczoraj na ten przykład pierwsze zdanie postanowiło zostać w krainie pierwszych zdań i w ogóle się nie objawiło na mojej wirtualnej kartce. Szarpałam się i szarpałam i nic. Aż w południe trzasnęłam laptopem i wściekła poszłam do kuchni wypić kolejną szklankę rozpraszajkę wody.
Mąż zrobił dwa kroki do tyłu i nieśmiało zasugerował, żebym może sobie poszła „na ten spacer”.
Opierdoliłam go, że faktycznie ma rację i wyszłam sobie na ten spacer.
Nawet wiatr się uspokoił na mój widok i poczułam, jak niebo zaczyna kapać nad moim sromotnym losem. Rozpadało się na dobre, a ja brnęłam w tę ścianę deszczu, czując, że tylko jego szum może mnie uspokoić.
Szłam, rozmyślając, co właściwie aż tak bardzo mnie rozwścieczyło z rana.
Oczywiście od niespełna dwóch tygodni noszę w sobie dynamit, podłożony przez Sami Wiecie Kogo, ale uczę się z nim żyć. Wytrąciła mnie z równowagi potworna niemoc twórcza, ale to była tylko konsekwencja czegoś.
Co, co wywołało mój emocjonalny koktajl mołotowa?
Chyba wiedziałam, ale było to tak głupie, że sama przed sobą nie mogłam się przyznać.
Złośliwy komentarz znajomego w sieci. Żaden hejt. Nic takiego. Bzdura, na którą normalnie nie zwróciłabym uwagi, bo jak doskonale wiecie, złośliwostki trzymam głęboko w zaciszu dupy, gdzie jest ich miejsce.
Wyjęłam z kieszeni telefon, momentalnie zmókł na deszczu i wykręciłam numer do przyjaciółki.
– Słuchaj, dzwonię tylko się wygadać, komuś muszę, jest mi tak przykro, chociaż nic się zupełnie nie stało.
Z każdym wypowiadanym słowem, czułam ogromną ulgę. Wracałam do domu przemoczona do majtek i dużo dużo spokojniejsza.

Dzisiejszy poranek zaczęłam inaczej. Zamiast gorączkowo wertować wiadomości, wyciszyłam telefon i zabrałam się do pracy.
I tak sobie myślę Drodzy Czytelnicy, gdybyśmy w tych dniach, które dla większości z nas są ciężkie, a jakby tego było mało, rozwarła się nad nami szara listopadowa dupa, z której nie ma ucieczki, postanowili, że będziemy względem siebie dwa razy bardziej życzliwi i dwa razy mniej złośliwi?
To może byśmy wydarli z tej ciemności odrobinę słońca.

Te zdjęcia zrobiliśmy niecałe dwa tygodnie temu. Chciałam pokazać Wam mój nowy sweter, który aż prosi się, żeby zapaść się w niego z kubkiem parującej kawy.
Chciałam też napisać, że miałam ogromną pokusę założyć do niego zwiewną lekką sukienkę i że tego dnia było tak ciepło, że po raz ostatni biegałam z odkrytymi nogami.
Chciałam, ale kiedy wróciłam do domu, rzeczywistość była przewrócona do góry nogami.
Mignęło mi hasło „to jest wojna”, a potem porwała mnie fala złych wiadomości.
Od tamtej pory nieustannie biję się z myślami, czy wypada mówić o radości z nowego swetra, gdy świat płonie?
Autentycznie nie wiem.
I z rozrzewnieniem wspominam czasy, kiedy największe awantury na tym blogu były o to, czy w listopadzie można jeszcze chodzić bez rajstop.

sukienka – Reserved (sprzed ponad roku) | sweter – Fobya | botki – Anis