MEZALIANS!

Doprawdy, nie wiem skąd we mnie takie zamiłowanie do wszelkiej maści pokrowców…
To chyba jakiś przerośnięty instynkt macierzyński – świadomość, że dziesięć metrów kwadratowych mojego płaszcza jest w stanie ugościć kilku bezdomnych i małą wioskę.
Co robić – mój zmysł estetyczny każe mi rozkoszować się widokiem małych ludzi w wielkich ubraniach. Nie dostrzegam żadnego stylistycznego dysonansu w związku pomiędzy filigranową kobietą a paltem Goliata.
Jeśli więc ktokolwiek z oglądających te zdjęcia, pomyślał – czy ona nie widzi, że ma za duży płaszcz? Otóż ona to widzi! Jej się to tak bardzo podoba. Ona nie lubi ścisłej zażyłości z płaszczem. Ona potrzebuje przestrzeni w tej relacji!
Pamiętam taką scenę z wczesnego dzieciństwa – dostajemy paczkę ubrań od krewnej zza granicy.
Moja siostra ciągnie za jakiś rękaw, kiedy niekończące się ubranie w końcu opuszcza pudło, widzimy ogromne palto rozpościerające się na podłodze w salonie, na co moja siostra mówi: „o jezu, ale ten kuzyn musiał być wielki”.
Dziś już wiem, że równie dobrze mogła to być drobna siostra wielkiego kuzyna, lubująca się w ołwersajzach.

Dzisiejsze płaszczydło pochodzi oczywiście z lumpeksu. Jakiś szaleniec wycenił je na 18złotych, a to Drodzy Państwo niemal czystej krwi wełna!
Pytana co wybieram – mezalians z pokrowcem czy prawowity mariaż z dopasowanym płaszczem, zawsze odpowiem – mezalians!