NORMALNE ZDJĘCIE, CZYLI SUBIEKTYWNY PRZEGLĄD MOICH NAJGORSZYCH ZDJĘĆ

Któż z nas tego nie doświadczył. Bierzemy do ręki telefon, chcemy zrobić zdjęcie, a z ekranu wypadają zwały podbródka, chwilę rozwijają się jak czerwony dywan, na którego końcu znajduje się ogromna pofałdowana głowa, pełna bruzd i zakamarków. Rysy pływają w niej jak w zupie, wszystko razem: oczy, nos i usta. Dziwnie blisko, jak te czarne plamy na ziemniaku, który zalegał w ciemnej piwnicy. To trwa ułamki sekund, dokładnie tyle, ile czasu zajmuje człowiekowi znalezienie tego cholernego guzika, który odwróci od nas kamerę i zabierze sprzed naszych oczu burego kartofla z pędami zamiast włosów, którego właśnie zobaczyliśmy.
I tu się nie ma z czego śmiać, bo są to prawdziwe ludzkie dramaty. Najgorzej, kiedy taka twarz zastygnie w jakimś niespodziewanym kadrze, ty patrzysz na siebie, przełykasz gulę, w duchu przeklinasz matkę naturę i geny, że z gęby ci zrobiły szachownicę, a ktoś cię pociesza, mówiąc: o co ci chodzi, fajnie wyszłaś albo yyy, przecież tak wyglądasz, albo no, co? Normalne zdjęcie.

Dwa lata temu poszłam pstryknąć sobie zdjęcia do dowodu. Nie powiem, wyfiokowałam się należycie. Dla pewności trzasnęłam sobie selfie, na którym wyglądałam jak polska Jessica Alba.
Lśniący włos, rześka cera, wyzywające spojrzenie spod firany rzęs. No forma życia niemal. Kiedy jak nie teraz zrobić zdjęcie do dowodu? Będę boginią na lata.
Do fotografa szłam dziarskim krokiem, pewna swojego piorunującego wdzięku. Nawet się nie siliłam na jakieś specjalne miny, przecież wyglądałam bosko. Błysnął flesz, pan oznajmił mamy to.
– No raczej, że mamy, chyba mnie widziałeś kochanieńki – powiedziałam, ale tylko w myślach, bo jednak wypadało zachować jakąś elementarną skromność.
Po piętnastu minutach wróciłam do zakładu odebrać zdjęcia. Z fotografii spoglądała na mnie jakaś postać. Ogromna pomarańczowa głowa wystająca z białych fałd szyjnych, uszy dyskretnie schowane za zwałami policzków. Bez wątpienia już gdzieś ją widziałam, tylko gdzie? Wtem olśnienie! Niania hrabiego Kaczuli. Więc teraz w dowodzie mam zdjęcie niani hrabiego Kaczuli i kiedy pytają mnie na granicy, kto jest na tym zdjęciu, odpowiadam: Jak to kto? Niania hrabiego Kaczuli, chyba widać.

Przed Wami moje najlepsze zdjęcia: Zwiewna rusałka na łące – o kuźwa, coś mnie ugryzło w dupę, spadamy stąd. Amerykańscy naukowcy dowiedli, że od rukoli rośnie biceps. Człowiek podbródek.
Niania hrabiego Kaczuli.
Zapraszam do wspólnego śmiechu.