W DUPIE RAŹNIEJ

Nadaję do Was znad piątego kubka kawy dzisiaj. Za każdym razem, kiedy udaje mi się złowić jakąś sensowną myśl, do moich uszu dociera fala akustyczna, którą każdy normalny rodzic nazwie po prostu darciem ryja. Słyszę jak moje dzieci, które w myślach nazywam bachorami, wspinają się po drabinie dźwięków coraz wyżej. Infradźwięki gwałtownie przechodzą w ultradźwięki, fala się cofa, amplituda odkształca, wieloton rośnie w siłę, jest nieharmoniczny, drżą słoje powietrza, drży szklanka w kuchni, dochodzą wyższe składowe – flet, patyk i piłka, śmiech staje się histeryczny, jakby podszyty bólem, decybele sylabizują „ma ma ma ma ma”, dźwięk jest piskliwy, wylewa się wąską szparą pod drzwiami, uderza z siłą tsunami, moje uchooooooo!
Mamo!!!!! Powieeeeeeem to mamieeeeeeee!!!!

Za Wikipedią:
Istoty żywe przetwarzają dźwięki w określony sposób. Pierwszy etap to rejestracja wartości ciśnienia w funkcji czasu. Następnie dźwięk jest analizowany – wydzielany jest ton podstawowy (decydujący o słyszanej wysokości dźwięku) i wyższe składowe harmoniczne, których amplitudy decydują o barwie dźwięku. Analiza taka jest możliwa, ponieważ każdą, dowolnie skomplikowaną falę można rozłożyć na składowe sinusoidalne. Z matematycznego punktu widzenia operacja taka nazywa się transformacją Fouriera. Gdy dźwięk składa się z wielu składowych, każdej składowej można przypisać określone parametry – amplitudę, fazę oraz częstotliwość. Następnie uzyskane wartości amplitudy są poddawane logarytmowaniu (zgodnie z prawem Webera-Fechnera), dzięki czemu słabe dźwięki są tak samo rozróżnialne, jak silne. W efekcie mózg uzyskuje strumień danych, który reprezentuje najważniejsze cechy dźwięku (głośność, wysokość, barwę). Człowiek używa tej metody do rozpoznawania mowy, mimo występowania silnych zakłóceń (np. rozmowa w tłumie).

I brakuje mi w tej definicji takiego zdania:
Istoty żywe, zwane dziećmi przetwarzają dźwięki w określony sposób i używają tej metody do wywołania silnych zakłóceń, czyli transformacji Furiera, potocznie zwanej kurwicą.

A było to tak. Rano wstałam gotowa do działania jak Ewka Chodakowska. Rozpisałam listę zadań na cały dzień, zaplanowałam kolejne. Przy ważniejszych obowiązkach narysowałam gwiazdki przy milszych uśmieszki, niefajnym zostawiłam ogon z wielokropka i entuzjastycznie zabrałam się do roboty. Zakłócenia pojawiły się szybko. Najpierw usłyszałam, że są na bosaka, więc wysłałam je po skarpety, bo „ja z wami do lekarza jeździć nie będę!”. Wróciłam do pracy, usiłując sobie przypomnieć, co w ogóle robiłam. W końcu mózg zaskoczył, klawiatura wznowiła przewodzenie myśli.
Wtem hałas. Koncert sztućcowy demol, czyli szybkie demolowanie kuchni podczas śniadania.
Udaję, że tego nie słyszę, udaję, że pamiętam, co robiłam. O czymś pisałam. Zaglądam do notatek. Składam porwane myśli. No dobra, mam to. Na dokumencie Worda miarowo czernieją zdania. Nagle JEB. Jakby ktoś z worka wysypał talerze. Czekam na krzyk. Słyszę ciszę. Odbija się od ścian. Wszyscy wstrzymują oddech.
Nie wiem, o czym pisałam. Czytam tekst od początku. No tak. A więc kolejne zdanie. Kolejne zdanie. Zdanie. Albo chociaż słowo. Jakie są fajne słowa? „Fastrygować”, to jest fajne słowo, takie krągłe i z charakterem, właśnie wcale jakby nie było sfastrygowane, tylko takie w kawałku.
Kuźwa, o czym ja myślę? O słowie „fastrygować”?! Nijak to się nie ma do całego tekstu.
Zresztą, o czym ja pisałam?
– Mamo są parówki?!
Właśnie, trzeba zrobić jakieś zakupy. Czego brakuje oprócz parówek? Na pewno pomidorów. Wertuję kartki notatnika, dopisuję „parówki, pomidory”, niedaleko słowa „rubież”, które niedawno zanotowałam, bo to też jest takie piękne słowo, treściwe, można nim obdzielić tyle brzydkich słów. Jak chociażby „swędzieć”. To takie wstrętne słowo, ta sama kategoria co „stolec”, serio.
Czy ja myślę o stolcu, zamiast pracować?! Przecież pisałam tekst, matko, o czym to było?
– Mamo, ukroisz mi chleb?!
Kroję dwie kromki. „Kromka” to dopiero jest słowo. Mama zawsze tak mówi, tata bardziej „pajda”.
Chociaż teraz już raczej mówi „kromka”.
A w ogóle, to chyba nie ma nic oprócz „kromki” i „pajdy”, bo „kanapka” musi być z czymś. A propos kanapek, przecież ja jeszcze nie jadłam śniadania.
Dzwoni telefon. Wychowawczyni. Mamy sporo zaległości, bo przecież ponad miesiąc nie było internetu.
Dokończę pisać tekst i siadam z nimi do lekcji.
O czym ja pisałam?
Jezu kogo to interesuje. Co za nudy. Co ja sobie wymyśliłam, że będę pisać? I że ktoś to przeczyta?! Do dupy cały ten tekst. Sobie wymyśliłam, kuźwa bloga!
Głupi pomysł, głupie notatki, wszystko jest głupie.
Tyle do zrobienia! Trzeba ugotować, zrobić zakupy, odpowiedzieć na mejle, pomóc dzieciom w lekcjach, wstawić pranie, przesadzić kwiatki, posadzić drzewa, wyprowadzić psa.
Dobra, najpierw pomogę im w lekcjach.
„Dodawanie liczby jednocyfrowej i dwucyfrowej do liczby trzycyfrowej z przekraczaniem progu”.
Po setnym działaniu nie wiem, ile jest dwieście dodać jeden. Głowa mi dynda nad brudnopisem.
Czuję, jak wilgotnieją mi oczy, przecież nic się nie dzieje. To raptem kilka działań, trochę brudnych ubrań, obiad na dwa dni, kilka mejli, drobne zakupy, miły spacer z psem, notka na bloga, bóg wie który dzień w domu, małe zmęczenie, kilka łez.

Siedzę z kubkiem i ciepłym wspomnieniem o kawie. Sobie wymyśliłam kuźwa bloga i wiem, że czekacie. Tymczasem rozpostarła się dziś nade mną dupa.
Ale jak to się mówi, w dupie raźniej!